...choć niewiele brakowało. Zresztą, nosze to nic. Niewiele brakowało nawet do plastikowego worka. Alternatywny tytuł mógłby brzmieć "Karkonosze jak ja was nie znoszę", ale jednak mimo wszystko było niesamowicie. Mogę wręcz powiedzieć, że Karkonosze wywarły na mnie PIORUNUJĄCE wrażenie. I wcale nie będzie to przesadą.


Wcześniej w Karkonoszach byłam raz. Dawno temu i nieprawda. Nieszczególnie cokolwiek pamiętam z tej wycieczki, poza tym, że było gupio i chciałam do domu. Ale tak to już bywa, gdy ma się 14 lat i rodzice ciągną cię na wycieczki.

Często przy planowaniu urlopów nachodziła mnie myśl "a może by tak... w Karkonosze?", zawsze jednak wygrywały Tatry, Beskidy, Gorce, Pieniny czy nawet słowackie góry, bo w końcu to max 4 godziny jazdy samochodem a nie 6. Tym razem jednak co zostało spontanicznie postanowione przy piwie się nie odpostanowi i tak oto 21 maja 2018 to historyczny dzień, w którym Gruszka postawiła  stopę na karkonoskim szlaku.

Wyjazd z Rybnika poczciwym cinkusiem. Już za Raciborzem zaczynają zmieniać się widoczki za oknem, widać, że wyjeżdżamy ze Śląska. Robi się bardziej "czesko". Hektary pól ciągnące się aż po sam horyzont, wsie ulicówki z sypiącymi się domami, senna atmosfera. No i Sucha Psina. Wódka. Moszna. Zdecydowanie ubarwiają naszą wycieczkę. Jakkolwiek to nie brzmi.
Prujemy przez Prudnik.
A potem snujemy się za autem, które jedzie tak wolno, że powinno dostać OPR. Adekwatnie do rejestracji.
Po drodze przystanek na siku.


                             Po co iść do toi toia, skoro można ulżyć pęcherzowi w miejscu z takim widokiem?



Kiedy jedziemy przez górskie przełęcze jestem bliska zawału. Cinkus Adrysa mknie tak, że słyszymy od jakiegoś wąsatego robotnika drogowego "Pomalutku, kurrrrwaaaaa!!!!!". To zdanie stało się moim ulubionym tekstem podczas całej wycieczki, kiedy potem czerwona i spocona, próbowałam gonić po szlaku resztę ekipy. Przy okazji: Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie? Zaginęła moja kondycja.

Gdy w końcu dojeżdżamy do Przesieki, skąd wyruszamy na szlak, jest 13. Do zachodu słońca zdążymy lajtowo. Przecież te Karkonosze to takie trochę większe pagórki, na Śnieżkę w te 5 godzin wlezę na jednej nodze. Ehe. Na pewno. Może gdyby plecak nie ważył 100 kilo (pierwszy raz tachałam ze sobą statyw, a 10 kanapek to też wcale nie jest lekki kawałek chleba). Może gdyby nie było do pokonania 1138 m przewyższeń. Może gdybym jednak poszła pobiegać kilka razy przed wyjazdem. Może gdybym pojechała nad morze...?












Jakaś nowa góra powstaje w okolicy.



Nad małym stawem jest jeszcze lepiej. Powiało trochę surowym, tatrzańskim klimatem.
Mimo naszego szczwanego planu wyjazdu w poniedziałek, by uniknąć tłumów, nie mogliśmy przewidzieć jednego... wycieczek szkolnych, których pałętało się tam całkiem sporo. Na szczęście w okolicach Samotni choć przez chwilę mogliśmy poczuć się samotni, zanim horda gimbusów zburzyła ten piękny stan.









Najlepszy "zdrowy" baton jakiego jadłam. Może wygląda jak produkt przemiany materii, ale smakuje jak milion dolarów. Dobra kaloria, polecam!

Szlak odtąd pnie się mocno w górę. Pod Strzechą akademicką mijamy Niemca, który człapał jak kaczka, mamrocząc pod nosem "szajzeeee, kapuut, kapuuut". Faktycznie, coś było na rzeczy. Ni ma lekko.

Chłopaki co chwila pytają się mnie, czy nie chcę im oddać statywu, albo chociaż porzucić gdzieś w lesie, ale dzielnie noszę na plecach mój krzyż.
Chociaż w pewnym momencie wymiękam na chwilę. Obiecuję sobie, że choćby nawet na szczycie Śnieżki jakimś cudem miała być gęsta mgła, na co się raczej nie zanosiło, ale rzeczą powszechnie znaną jest to, że w najmniej oczekiwanych momentach lubi sie tam pierdolić pogoda, to użyję tego statywu, żeby nie było, że tachałam go na marne!



Jeszcze tylko parę kroków przez mękę po kocich łbach na czerwonym szlaku i będziemy w Domu Śląskim, gdzie zabukujemy się i zostawimy szpej, biorąc ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy czyt. wino, batony, aparat i oczywiście statyw.
Jest 17:55.
Wchodzimy do środka, a właścicielka zaczyna nas popędzać, bo... za chwilę zamyka recepcję i schodzi na dół, do Karpacza. Była przy tym całkiem miła, ale jednak wciąż lol.
Okazało się, że gdybyśmy przyszli 10 minut później, to pocałowalibyśmy klamkę. Szkoda, że na stronie nie ma takiej informacji. Potem gdy spojrzałam na telefon, to okazało się, że o 17:46 dostałam z Domu Śląskiego smsa z pytaniem, czy będziemy na noclegu, bo zaraz zamykają xDDD Dobrze, że nie siedzieliśmy dłużej w Samotni, albo że nie robiliśmy więcej przerw na fotki i oddychanie po drodze, bo byśmy se nie pospali w łóżkach, ewentualnie na ławkach w korytarzu. Chyba że zostawiliby nam klucz pod wycieraczką, czy coś. Pierwszy raz się z czymś takim spotkałam, w sumie ciekawe czy to jednorazowa sytuacja.
Samo schronisko ma prlowski klimat i damski kibelek ze spoko widokiem, a jak pisałam wyżej sikanie ze spoko widokiem zawsze na plus.




Podejście na Śnieżkę o dziwo nie daje w kość. A może to widoki są najlepszym lekarstwem na wszelki ból. Dobre światło i przestrzeń to jest to.






















Jesteśmy tylko my i dwa koty.
Ciężko mi w to uwierzyć, ale NIE WIEJE I JEST CIEPŁO. Naubierałam się na "cebulaka", tysiąc warstw, jakbym wybierała się w Himalaje, a tu jeden z tych 60 dni w roku, kiedy jest dobra pogoda! Boże, a mogłam tego dnia puścić totka, ech






























Przepraszam za spam zachodem, ale i tak się ograniczyłam do wyboru kilku spośród kilkudziesięciu fotek, jakie zrobiłam.




Dom Śląski rano jest oblężony przez gimbazę, każdy chce hot doga, chipsy, wszyscy krzyczą i się przepychają.
Okazało się, że można tam kupić pikaczu, zupełnie jak miesiąc temu w chochołowskiej! Ok, do trzech razy sztuka, jak spotkam go za 2 tygodnie w Tatrach to już na pewno kupię.























Nazwy miejsc w Karkonoszach brzmią nadzwyczaj epicko. Jak żywcem wyjęte z powieści fantasy. Spalona Strażnica z powodzeniem mogłaby znajdować się gdzieś w Westeros, a w białym Jarze mogłaby się odbyć jakaś bitwa w Śródziemiu.












Mimo, że jest środek tygodnia,  na czerwonym szlaku mijamy sporo osób. Jest i Niemiec, który wczoraj dogorywał pod Strzechą Akademicką, starsza Romka z Czech, która koniecznie chciała zrobić mi zdjęcie, kilka wycieczek z gimbazy. W ramach rozrywki typujemy, kto idący z naprzeciwka jest Czechem, Niemcem, a kto Polakiem. W zależności od tego, co obstawiamy, witamy się "aaaaahooooj", "dobryyy" "sieg heil"  "hallo". W 90 % przypadków się nie myliliśmy.














Gablota z butelkami wina i hajsem? Las Vegas? Nie, to Karkonosze!
Weszliśmy do spindlerovej budy tylko po to, by kupić Kofolę. No bo jak to, być w Czechach i nie napić się Kofoli? Że co? Czeskie schronisko bez kofoli? Gdzie smazeny syr? A tam przy stolikach mnóstwo elegancko poubieranych starszych par sączących sobie jakieś chateau fonplegade  i zajądających pewnie ostrygi w pomarańczach.
Od razu po wejściu zaatakował nas kelner, na jego pytanie, co podać, nieśmiało odparliśmy
"kofolkuuu?", nieudolnie naśladując czeski akcent. Kelner wskazał nam stolik i nie potrafił zrozumieć, jak możemy chcieć kofolę na wynos.
Generalnie większość obiektów po czeskiej stronie to chyba bardziej hotele niż schroniska. A Spindlerova Bouda to już w ogóle. Basen, wellness, spa, plac zabaw dla dzieci. No i to wino z hajsem.







Najlepsze były momenty szoku i niedowierzania, kiedy obracaliśmy się w stronę, z której szliśmy i już nawet Śnieżki nie było widać na horyzoncie. A przed nami wciąż z 8 km marszu. Myślisz sobie wtedy "kurde, po cholere mi te góry, nigdy więcej, było sie trza słuchać mamy i w domu siedzieć przed telewizorkiem, może jakieś piwko do tego???", ale potem uświadamiasz sobie, że nie ma nic lepszego niż te pęcherze na stopach, zdjęcia na karcie pamięci, widoki i satysfakcja, że jest się twardym, a nie miętkim! W poście będzie jeszcze trochę górskiego coachingu, ale tylko dla wytrwałych w skrolowaniu.



Wszyscy padnięci i tylko Szczur wciąż ma energię, by śmieszkować i opowiadać suchary.  Może to zasługa zjedzenia kilku kilogramów bananów w dwa dni?
















Kiedy przy ścieżce spotykasz zachęcającą skalną kanapę, to wiesz, że szlak sam daje Ci znaki, że powinieneś się położyć i odpocząć.





Rus w każdym miejscu, w którym wcześniej się zatrzymywaliśmy, popędzał nas mówiąc, że lepiej mieć więcej czasu na Śnieżne kotły, bo "urywają pitok" i to jego miejsce nr 1 na liście miejsc, które tenże pitok urywają. Kiedy w końcu zaczęły się przed nami odkrywać, zrobiłam pod nosem ciche "no no", by po chwili..













Największe wrażenie zrobiła na mnie chyba pierwsza "wyhlidka" gdzie spędziliśmy najwięcej czasu, patrząc w ziejącą pod nami skalną czeluść, jedząc knopersy, ciasto jagodowe i zawierając nowe przyjaźnie:














Ostatnia prosta. Jeszcze z 4 km do łóżka i prysznica. Krajobraz znowu się zmienił i jest nieco stepowo. Mongolia za 2 złote, ale zawsze to coś.











Powtórka z wczoraj, ostatnie 15 minut do schroniska po kocich łbach ciągnęło mi się bardziej niż cała wcześniejsza trasa.  Ale w końcu jesteśmy. Teraz już tylko zimne czeskie ciemne piwo i fanta. Fantastycznie.
W takich chwilach człowiek uświadamia sobie, jak niewiele potrzeba mu do szczęścia. Wystarczy tylko zdjąć buty.





















Miało być milion gwiazd, ale jest tylko jedna. Nie chciało mi się czekać na więcej, kołderka wzywa.
 No własnie, mamy łóżeczko, kołderkę, ciepły kaloryferek, kabanoski, w butelce zostało jeszcze trochę fanty. Co mogło pójść nie tak?
Gimbaza nocująca na tym samym piętrze. Pokój obok łazienki, do której przez dwie godziny stadami biegają gimbuski, głośno heheszkując. Gdzie są nauczyciele? Gdzie jest Bóg?!
Mogę rzucać kamieniami, bo nigdy nie jeździłam na kilkudniowe wycieczki w gimbazie, przez co nie miałam okazji zachowywać się jak bydło.







Lubię słońce w górach. Fajnie jest iść przed siebie, nie obawiając się, że mokry będziesz tylko od potu, a nie przez deszcz, który może w każdej chwili lunąć z nieba. Jednak wolę trochę pogodowego dramatyzmu. To dobrze robi zdjęciom. Jakieś mgiełki, chmury. Przynajmniej nie trzeba płakać, że znowu niebo przepalone i przeklinać się, że wciąż nie kupiło się szarej połówki. Drugiego dnia pogoda jest zdecydowanie bardziej "moja".


















Dochodzimy do rozwidlenia szlaków pod Łabskim Szczytem. Nasz plan zakładał dalszą wędrówkę zielonym szlakiem, jednak okazuje się, że jest zamknięty do końca maja ze względu na ochronę cietrzewi. Trochę się zacietrzewiliśmy, nie powiem. Zależało nam na zobaczeniu Śnieżnych Kotłów od kuchni. Co robić? Co robić? Mamy końcówkę maja. Zakaz kończy się za parę dni. Małe cietrzewie już w większości przypadków pewnie w drodze. Ciężko powiedzieć, kiedy znowu tutaj wrócimy.

Ja to tylko tutaj zostawię.
https://www.youtube.com/watch?v=L397TWLwrUU




Po cichutku, na paluszkach, by nie przeszkadzać cietrzewiom w romansowaniu, idziemy zboczami Łabskiego Szczytu. Na pewno jesteśmy w Karkonoszach? Nie trafiliśmy przypadkiem w jakąś dziurę czasoprzestrzenną, z której wyrzuciło nas w Tatrach? Ooo, nawet mamy Kasprowy Wierch połączony z Kościelcem.













Pogoda robi się coraz bardziej posępna. Szlak odtąd prowadzi brzegiem jeziora. Musimy skakać z kamienia na kamień, co czasem jest problematyczne, jeśli nie jest się posiadaczem długich nóg.
Wtedy było "jak ja mam kurwa tędy przejść, to jakieś żarty", ale teraz "ja chce znóóóóów". Miło wspominam.







Kołcz Sylwia mówi: Góry to miejsce, gdzie pokonujesz własne słabości. To miejsce, w którym odkrywasz, że choć stopy bolą Cię tak, że prawie nie możesz chodzić, to kiedy słyszysz, że gdzieś za winklem trzasnął piorun, odkrywasz, że ból nie ma znaczenia i zaczynasz spierdalać.



Dom w głębi lasu. Nie jesteśmy już grupką nastolatków, którzy chcą sobie poimprezować, a mi daleko do blondynki z rozmiarem F, ale i tak lepiej się nie zbliżać.